Herinner je je die keren dat je ziek was en niets kon proeven of ruiken? Hoe, ondanks verschillende texturen, voedsel min of meer gemengd in een mengsel van gelijkheid? Plotseling creëerde eten niet meer dat warme en gelukkige, tevreden gevoel dat meestal gepaard gaat met een echt goede maaltijd. In plaats daarvan werd het saai, totdat je zintuigen terugkeerden en je je eten weer kon proeven.
En wat dacht je van de keer dat je naar een prachtig schilderij keek? Stel je voor dat, in plaats van de explosie van kleuren, alles wat je zou zien een oceaan van wit was. Zonder de vijftig tinten grijs, die een tekening kunnen doen kantelen van leuk naar geweldig. Stel je nu voor dat de wereld er zo uitziet: helemaal wit, met zwarte contouren om de verschillende objecten en mensen te onderscheiden. Wil je het nog steeds? Zou je nog steeds worden geraakt op manieren die je niet kunt beschrijven, kijkend naar de zonsondergang en het draaien van de lucht in verschillende tinten identiek wit? Zou je onder de indruk zijn van die kleurrijk witte vlinder die voorbij komt? Zou je in staat zijn om te verdrinken in de sneeuwwitte ogen van je geliefde?
Hoe zou het dan zijn als alles hetzelfde zou voelen? Als er geen verschil was tussen de geruststellende aanraking van de omhelzing van een moeder, of de brandende pijn van een hete vlam, tussen de hartstochtelijke hitte tussen twee geliefden en de vrieskou van de sneeuw, tussen het harde gevoel van beton en je zachte en comfortabele bed. Zou je het in dat geval nog steeds leuk vinden om aan te raken, aangeraakt te worden?
Wat als alles hetzelfde smaakte, hetzelfde rook, er hetzelfde uitzag, hetzelfde voelde? Een van de eerste dingen die we zouden verliezen, een van de dingen die we het meest zouden missen - zelfs meer dan de kleur, of smaak of aanraking - zijn onze emoties. Emoties zijn de kleuren van onze werelden. Liefde, haat, geluk, angst en al hun variaties zijn de specerijen van elke ervaring die we hebben, inderdaad de smaken van het leven zelf. Ze raken ons hart. Zonder hen zou het leven kleurloos, smakeloos en zonder enige warmte zijn.
Volgens de Oxford Dictionary kunnen emoties worden gedefinieerd als "instinctieve of intuïtieve gevoelens, zoals onderscheiden van redeneren of kennis" (lexico.com). Deze ene zin, als een cutting edge, verdeelt dwaasheid tussen de gewone gevoelens van het beestachtige lichaam en de buitengewone capaciteiten van de menselijke geest. Vaak, als het gaat om emoties, hebben we ermee te maken of te beheersen, alsof ze een ongemak zijn, iets dat bij voorkeur niet te voelen is. Iets om te onderdrukken, zelfs. Tegelijkertijd hebben we een samenleving opgebouwd die ratio en ons vermogen om onze geest te gebruiken aanbidt. Op de een of andere manier zijn we erin geslaagd om twee entiteiten die zo sterk met elkaar verweven zijn, dat ze één zijn, tegen elkaar te verzetten. Veel gedachten zijn reden voor emotie. Denk aan het verschil dat je voelt als je denkt: (s)hij haat me versus (s)hij houdt van me. Hoewel dit in feite gedachten zijn, zul je je ellendig voelen als je denkt dat iemand om wie je geeft je diep haat, terwijl wanneer je gelooft, wanneer je denkt dat ze van je houden, je je waarschijnlijk heel anders zult voelen. Integendeel, emoties of emotionele toestanden zijn vaak de oorzaak van specifieke gedachten. We kijken naar de wereld door een bril, en vaak wordt de kleur van die bril bepaald door onze emotionele toestand.
Dus waarom de splitsing? Waarom, als lichaam en geest één zijn, en als emoties hen verbinden, aanbidden en de ander onderdrukken? Dit lijkt nauw verbonden te zijn met onze behoefte om ons van deze wereld te scheiden; onze behoefte om te geloven dat we meer, beter, slimmer zijn dan deze planeet waar we deel van uitmaken. Als zodanig zijn het lichaam en zijn emoties een herinnering aan onze dierlijke natuur. Het is een oerband met onze zoogdierenfamilie; een band met de natuur zelf. In ons verlangen om onszelf te onderscheiden van onze oorsprong, werden emoties een ongemakkelijke herinnering aan iets dat we liever zouden vergeten, terwijl onze hersenen, ons vermogen tot rationeel denken, zo uniek waren in deze natuurlijke wereld dat ze ons echt uitzonderlijk maakten.
Toch ligt in deze behoefte aan afscheiding ook onze grootste valkuil, want het leven gaat over verbinding. Vanaf het moment dat we vorm aannemen, in een baarmoeder en verbonden met onze moeder via een navelstreng, tot die momenten na de geboorte waar die vereniging vorm krijgt door huidaanraking en warme knuffels, tot het verbinden op een emotioneel niveau met mensen om ons heen als we opgroeien, verbinding is overal.
Meer en meer, opgroeiend in een samenleving waar dingen onpersoonlijk en geautomatiseerd zijn geworden, waar massaproductie de norm is geworden in plaats van de uitzondering, en waar de werkdruk zo groot is geworden dat mensen zich soms schuldig voelen omdat ze tijd met hun gezin willen doorbrengen in plaats van het werk af te maken, beginnen we ons losgekoppeld te voelen, niet alleen van elkaar, maar ook van het leven zelf. We zijn vergeten dat deze prachtige reis van opnieuw verbinden, of het nu met onszelf is, met geliefden, met vreemden of met de natuur, is waar het leven om draait. Het is onvermijdelijk dat als de mensheid wil overleven, we een manier moeten vinden om weer verbinding te maken.
En de manier om verbinding te maken is via onze emoties. Onze emoties weer laten voelen. Opnieuw de warmte van de vriendschap voelen, de schoonheid van een zonsondergang en de pracht van een sterrennacht. Het ervaren van de emoties die ze bij ons oproepen. En accepteren dat, als we willen genieten van de aangename emoties, andere niet-zo-leuke emoties ook een verschijning kunnen maken. Want hoe herken je vreugde, als je nog nooit verdrietig bent geweest?
"Je intellect kan verward zijn, maar je emoties zullen nooit tegen je liegen" (Roger Ebert)
Emoties verbinden ons niet alleen met de wereld, maar ze verbinden ons ook met onszelf. Ze wijzen ons in een richting. Niet zomaar een richting: onze richting. Als een persoonlijk kompas wijzen ze ons in de richting van het navigeren door het leven. Als we luisteren, delen ze aanwijzingen met ons, van het pad dat we moeten volgen; niet omdat anderen het het beste vinden, maar omdat dat het pad is dat bij ons past.